Η πρώτη αναφορά στον ορισμός της «ριζικής ενεργειακής ανακαίνισης» (Deep Renovation) γίνεται στην Οδηγία για την Ενεργειακή Απόδοση στις 25 Οκτωβρίου 2012 (Οδηγία 2012/27/ΕΕ). Το άρθρο 4 , παράγραφος γ) της Οδηγίας απαιτεί ήδη από τα κράτη μέλη ότι οι μακροπρόθεσμες στρατηγικές ανακαίνισης πρέπει να περιλαμβάνουν «πολιτικές και δράσεις για την τόνωση της οικονομικά αποδοτικής ριζικής ανακαίνισης κτηρίων, συμπεριλαμβανομένης της σταδιακής ριζικής ανακαίνισης». Στην αιτιολογική του άρθρου αυτού αναφέρεται ότι αυτές οι στρατηγικές «πρέπει να αντιμετωπίζουν οικονομικά αποδοτικές ριζικές ανακαινίσεις που οδηγούν σε μείωση στην τελική κατανάλωση ενέργειας ενός κτηρίου κατά σημαντικό ποσοστό σε σύγκριση με τα επίπεδα προ της ανακαίνισης. Τέτοιες ανακαινίσεις θα μπορούσαν επίσης να πραγματοποιηθούν σταδιακά». 

Στο έγγραφο εργασίας της υπηρεσίας της Επιτροπής (SWD(2013) 143 τελικό), παρέχεται ένας πιο συγκεκριμένος ορισμός όπου «οι ριζικές ανακαινίσεις οδηγούν σε σημαντικές (συνήθως πάνω από 60% ) βελτιώσεις απόδοσης.» Εδώ, έγινε εισαγωγή ενός συγκεκριμένου αριθμού (πάνω από 60%).

Η Σύσταση (ΕΚ) 2019/786 της Επιτροπής, της 8ης Μαΐου 2019, σχετικά με την ανακαίνιση κτηρίων επανέλαβε τον ορισμό Οδηγίας για την Ενεργειακή Απόδοση και σχετίζεται και πάλι με αυτήν του εγγράφου εργασίας: «Σύμφωνα με το έγγραφο εργασίας της υπηρεσίας της Επιτροπής που συνοδεύει την έκθεση της Επιτροπής για το 2013 σχετικά με τη χρηματοδοτική στήριξη για την ενεργειακή απόδοση στα κτήρια, η «ριζική ανακαίνιση» μπορεί να θεωρηθεί ως ανακαίνιση που οδηγεί σε σημαντική βελτίωση της ενεργειακής απόδοσης (τυπικά άνω του 60 %).»